- φλύαρος
- (I)-η, -ο / φλύαρος, -ον, ΝΜΑ(για πρόσ.) αυτός που λέει φλυαρίες, πολυλογάς, σαχλαμάραςμσν.-αρχ.ευήθης, ανόητος, χαζόςαρχ.1. (για λόγους, σκέψεις, εκδηλώσεις) ανόητος.επίρρ...φλύαρα / φλυάρως, ΝΜΑμε φλύαρο τρόπο.[ΕΤΥΜΟΛ. Το ουσ. φλύαρος ως επίθ. (για ετυμολ. βλ. λ. φλύαρος [ΙΙ])].————————(II)ὁ, Α1. μωρολογία, ανοησία, φλυαρία («αὗται γάρ τοι μόναι εἰσὶ θεαί, τἆλλα δὲ πάντ' ἐστι φλύαρος», Αριστοφ.)2. (για πρόσ.) πολυλογάς, σαχλαμάρας.[ΕΤΥΜΟΛ. Λ. τού καθημερινού λεξιλογίου τών Αρχαίων, η οποία απαντά αρχικά στην κωμική κυρίως ποίηση και χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει τόσο τον δράστη τής ενέργειας όσο και την ίδια την ενέργεια (πρβλ. φλήναφος, φλύαξ). Η λ. φλύαρος συνδέεται με το ρ. φλύω «φλυαρώ» (βλ. λ. φλύω) και, κατά την πιθανότερη άποψη, αποτελεί ουσιαστικοποιημένο τ. ενός αρχικού αμάρτυρου επιθ. *φλυα-ρός, σχηματισμένον από ένα αμάρτυρο θηλ. *φλυᾱ με σημ. «φλυαρία» (για ανάλογη υπόθεση ύπαρξης ενός τέτοιου θηλ. με διαφορετική, όμως, σημ. «γονιμότητα» βλ. λ. Φλοιάσιος) με επίθημα -ρός (πρβλ. ἀνια-ρός, λυπη-ρός). Στη συνέχεια, η λ. τονίστηκε στην προπαραλήγουσα με γενίκευση τού τονισμού τής κλητικής φλύαρε (για το φαινόμενο αυτό πρβλ. και μοχθηρός: μόχθηρος, μωρός: μῶρος, πονηρός: πόνηρος). Ωστόσο, ο τρόπος σχηματισμού τής λ. παραμένει ανεπιβεβαίωτος, ενώ έχει διατυπωθεί και η άποψη ότι πρόκειται για υποχωρητ. παρ. τού ρ. φλυαρῶ, χωρίς όμως να ερμηνεύεται ο σχηματισμός τού ρ. αυτού, γεγονός που καθιστά την άποψη λιγότερο πιθανή. Προβλήματα γεννά, εξάλλου, και η διατήρηση τού μακρού -ᾱ- στον τ. φλύᾱρος, η οποία, κατά μία άποψη, ερμηνεύεται ως χαρακτηριστικό τής αττικής διαλ. σε περιβάλλον μετά από -υ- (σικύᾱ), ενώ, κατ' άλλους, εξηγείται με βάση την υπόθεση ότι πρόκειται για δωρ. τ. τον οποίο δανείστηκαν οι υπόλοιπες διάλεκτοι].
Dictionary of Greek. 2013.